Ratusz 1895-97.

Na litografii z lewej strony widzimy zespół śródrynkowy w 1895 roku w ujęciu do zachodu. Od lewej: ratusz, odwach (posterunek warty wojskowej), Teatr Miejski. Rysunek po prawej stronie przedstawia nowy (obecny) ratusz w 1897 roku. Z prawej widać fragment Teatru Miejskiego.

Św. Marcin na starej fotografii - cz. I.

Kościół Św. Marcina od zachodu (początek XX wieku). Z lewej

strony XVI wieczna basteja "Zamek Anioła".

Panoramiczne zdjęcie kościoła Św. Marcina od zachodu

na początku XX wieku.  Po lewej stronie "Zamek Anioła".

Z prawej obecny wlot ul. Kościelnej do ul. Poniatowskiego.  

Kościół Św. Marcina od zachodu (początek XX wieku).

Z prawej strony ulica Kościelna.

Park Brunona Fuchsa.

Park Brunona Fuchsa w pierwszych tygodniach

(widok od południa).

Na początku XX wieku Park na Kępie Strzeleckiej  był już zbyt mały, jak na potrzeby rozwijającego się miasta. Ówczesny burmistrz Jawora Emil Groneberg zdecydował się rozbudować park, zagospodarowując przylegający do niego teren na południowym brzegu Nysy Szalonej. Niespodziewanie znalazł się prywatny sponsor. W 1911 roku drezdeński kupiec żydowskiego pochodzenia Bruno Fuchs (urodzony w Jaworze) wyłożył na ten projekt niebagatelną na owe czasy sumę 50.000 złotych marek, pokrywając tym samym koszty urządzenia nowego parku. Dla uczczenia fundatora nowy park nazwano Parkiem Brunona Fuchsa. Szczególnym pomnikiem tej fundacji była kamienna ława postawiona w południowo - zachodnim narożniku parku. 

Obecnie Park Brunona Fuchsa jest południową częścią Parku Miejskiego.

Ława Brunona Fuchsa (zdjęcie z lat 30-tych XX wieku).

Centralna część Parku Brunona Fuchsa w latach 20-tych XX wieku.

Z lewej strony pomnik Rudolfa Jahna.

Z prawej pergola na sztucznym pagórku. 

Bliższe ujęcie pomnika Jahna z pergolą w tle.

Wnętrze pergoli.

Święty Marcin w obiektywie - cz. I.

Figura Św. Marcina (2 połowa XIV wieku).

Płyta nagrobna ze sceną ukrzyżowania (1362 r.).

Kaplica Mariacka.

Renesansowe epitafium pary szlacheckiej.

Renesansowe epitafium Baltazara na zachodnim

filarze nawy południowej (1586 r.).

Prezentacja historyczno - multimedialna Kościoła Pokoju w Jaworze

Prezentacja przedstawiająca dzieje ewangelickiego Kościoła Pokoju w Jaworze. Projekt wykonany został jako praca dyplomowa na Wydziale Artystycznym Akademii Humanistyczno -- Ekonomicznej w Łodzi w roku akademickim 2010/2011 -- pod kierunkiem dr Ewy Potockiej.

Pierwsza wzmianka o lokowanym Jaworze.

Widok wgłąb ul Wrocławskiej od strony ul. Legnickiej, lata 60-te XX wieku.

Obecnie w centrum placu na pierwszym planie

znajduje się Bank Spółdzielczy.

„W mię Pańskie . Amen. Wraz ze wszystkimi rzeczami współczesnymi i doczesnymi, ulegającymi zmianom zmienia się wszystko. Aby więc można było rozróżnić i aby mogło być rozróżniane i poznawane przez następców przenosimy je na pisma umacniane pieczęcią.

Tak więc my Henryk z Bożej łaski książę Śląska czynimy wiadome wszystkim, którzy to pismo czytać będą chcieli, że Adelajdzie, żonie Gotfryda, mieszczanina naszego w Jaworze dajemy i przekazujemy na wolnym prawie w dziedziczne posiadanie na terytorium lokowanym, które niegdyś Herman jej mąż dobrej pamięci lokował wspomniane miasto, wielkości mianowicie 50 łanów frankońskich, a z których sobie przeznaczył 5 łanów, więc wspomnianej pani Adelajdzie i wszystkim jej dzieciom (dajemy) wraz ze wszystkimi prawami i bez żadnych obciążeń. I aby nie zaistniały żadne wątpliwości i aby żadne nieprzyjazne zdarzenia nie zaistniały wobec tej darowizny dla ich następców dokument obecny umacniamy naszą pieczęcią. Świadkami tego są Henryk z Prawina (obecnie Mściwojów), pan Rupert, pan Tymo marszałek, Fryderyk mieszczanin, Hardrad mieszczanin, Konrad Altrezyn, Henryk syn Hardrada, Walter z Nowego Miasta. Dany w Jaworze i spisany ręką Gerlacha kapelana naszego roku pańskiego 1275”.

Z tekstu łacińskiego tłumaczył p. Roman Stelmach.

Jest to pierwszy dokument wymieniający już lokowany Jawor (nie zachował się przywilej lokacyjny) Został wystawiony w kancelarii księcia Henryka Grubego. Nadał on Adelajdzie, wdowie po lokatorze Jawora Hermanie, 5 łanów frankońskich (ok. 100 hektarów) z 50 łanów na których lokowano miasto. Z treści dokumentu możemy wywnioskować, że był to dział stanowiący niegdyś osobistą własność lokatora. Historycy sytuują  jego położenie między dzisiejszymi ulicami Armii Krajowej i Wrocławską. Wśród potwierdzających dokument świadków znaleźć możemy pierwszych, wymienionych z imienia , mieszczan jaworskich: Hardrada z synem Henrykiem oraz Fryderyka. W liście świadków zapisano również Waltera z „Nowego Miasta” (Nova Civitate). Jest to najprawdopodobniej potoczna nazwa Jawora, nadana przez okoliczną ludność dla odróżnienia od pierwszego Jawora, słowiańskiej osady istniejącej wówczas na terenie dzisiejszej ulicy Starojaworskiej (wcześniej Stary Jawor).  Nazwa Jawora zapisana w łacińskim oryginale powyższego dokumentu to „Iawor”.