Brama Złotoryjska

Brama Złotoryjska w połowie XVIII wieku. 

Mal. F. Neumann wg. panoramy F. Wernera.

Brama Złotoryjska w zasadzie powinna nazywać się Złotogórską, od pierwszej, średniowiecznej nazwy Złotoryi (Złota Góra). Podobnie jak pozostałe bramy miejskie, wzniesiono ją pod koniec XIII wieku. Jej przybliżony wygląd znamy dzięki panoramie Jawora z 1562 roku. Wieża bramna miała około 8 metrów wysokości (na planie prostokąta, szersze boki w orientacji wschód - zachód) i  3 – 4  kondygnacje. Platformy bojowe znajdowały się na dwóch wyższych kondygnacjach. Zwieńczeniem był odkryty pomost otoczony blankami. Najniższa mieściła przejazd bramny, zamykany zapewne żelazną kratą oraz ciężko okutymi wrotami.  

Zachodni odcinek fortyfikacji miejskich był  stosunkowo trudny do szturmowania. Od północny obronę Bramy Złotoryjskiej mogła w razie potrzeby wspierać załoga potężnej wieży kościoła Św. Marcina.  Z kolei od południa atak na bramę utrudniało ukształtowanie terenu.
Na początku XVI wieku w czasie rozbudowy miejskich umocnień powstała na kierunku złotoryjskim brama zewnętrzna.  Podobnie jak w przypadku Bramy Legnickiej, była to prosta konstrukcja, na planie prostokąta, z jedną platformą bojową, i nakryta dachem mansardowym. Na obrazie Neumanna z 1934 roku jest ona większa od bramy wewnętrznej, co wydaje się oczywistym błędem. 

Stosunek wielkości był raczej odwrotny. „Szyja” łącząca obie bramy w połowie XVIII wieku była po obu stronach zabudowana niewielkimi budynkami o konstrukcji szachulcowej.  Na obrazie Neumanna przed bramą zewnętrzną widać sześć krzyży pokutnych. Ich rysunek odpowiada obiektom wmurowanym pod koniec XIX wieku w zachodnią ścianę bastei Zamek Anioła.  Bramę Złotoryjską rozebrano w 1824 roku.

W tym miejscu stała niegdyś Brama Złotoryjska.

Biała linia pokazuje prawdopodobne 

umiejscowienie wewnętrznych wrót.